Jordi: 'Toch wel weer gewonnen van dat impostersyndroom'

Laat ik de lancering van dit platform inluiden door af te rekenen met mijn twijfels - okay, in ieder geval voorlopig dan.

In 2022 ben ik afgestudeerd als toegepast psycholoog en werd mijn afstudeeronderzoek 'Echte mannen zoeken geen hulp' beloond met een 8,5. Maandenlang heb ik met liefde, maar ook met bloed, zweet en tranen gewerkt aan mijn scriptie. Jarenlang heb ik toegewerkt naar het moment dat ik afgestudeerd zou zijn en de vruchten kon plukken van al dat studeren. Ik kon niet wachten om aan de slag te gaan als toegepast psycholoog en wilde mij graag verder inzetten voor de mentale gezondheid van de mannen. Maar het liep allemaal net even wat anders dan ik had gehoopt.

'Is mijn idee nog wel relevant genoeg?', 'Weet ik hier wel genoeg van af?' en 'Wat als het niet aanslaat?' waren een van mijn twijfels.

Mijn scriptieperiode was op zich al een achtbaanrit, maar door problemen met toenmalige huisgenoten en vrienden zaten er heel wat loopings in die rit. Tijd om bij te komen had ik niet echt, want vlak voor de deadline van mijn scriptie moest ik verhuizen terwijl ik nog geen nieuwe woning had en liep een paar dagen na die deadline een bloeiende relatie stuk. Door alle drukte en hectiek raakte ik depressief. Het lukte mij niet om een eigen woning te zoeken, dus verbleef ik in tijdelijke woningen of sliep ik bij vrienden thuis. Tijd om mij in te gaan zetten voor het welzijn van mannen had ik dus niet, want ik had genoeg aan mijn eigen sores.

Een half jaar en vijf verhuizingen later had ik eindelijk een eigen studio gevonden, met dank aan mijn lieve vriendin Akua. Ik stond er gelukkig niet alleen voor, de support van mijn familie, vrienden, oud-studiegenoten en mijn scriptiebegeleiders hielden mij op de been. De wens om een initiatief op te zetten na mijn scriptieonderzoek is nooit weggegaan. Maar in de tussentijd heb ik wel een behoorlijke dosis twijfels erbij gekregen.

Reünie met het impostersyndroom

'Is mijn idee nog wel relevant genoeg?', 'Weet ik hier wel genoeg van af?' en 'Wat als het niet aanslaat?' waren een van mijn twijfels. Kortom: het impostersyndroom sloeg weer toe bij mij. Helaas is dat geen onbekende voor mij, want tijdens mijn scriptieonderzoek had ik hier namelijk ook last van. Toen ik als columnist was begonnen te schrijven voor het studentenmagazine HvanA, ging mijn eerste column ook over impostersyndroom. Nu schrijf ik weer mijn eerste column voor mijn eigen platform, is dat toeval of een vicieuze cirkel? Waarom twijfel ik zo erg, ondanks dat ik echt wel capabel genoeg ben?

''Wanneer ik vroeger iets nieuws probeerde, lag de focus voornamelijk op dat ik datgene kon verbeteren en minder op dat het goed was dat ik het had geprobeerd.''

Ik kom er achter na een gesprek met mijn moeder, iemand die mij door en door kent. Het twijfelen - ofwel piekeren - is iets dat ik vanaf jongs af aan al heb gedaan en met de paplepel is ingegoten. Vaak als ik iets ging doen wat ik nog niet eerder had gedaan, was ik bang om fouten te maken. Ik wilde het graag in één keer goed doen en had behoefte aan bevestiging van anderen. Maar dat gebeurde niet altijd.

Voor mij is mijn moeder altijd al een alleskunner geweest. Iemand die van aanpakken houdt, een harde werker die ook creatief is, met twee rechterhanden en groene vingers. Iemand die zelfverzekerd is en (sorry mam) het altijd beter weet. Dat is geen nieuws voor haar hoor, sterker nog, in haar huis hangt een bordje met de quote 'Ik ben niet eigenwijs, mijn manier is gewoon beter'. Wanneer ik vroeger iets nieuws had geprobeerd, lag de focus voornamelijk op dat ik datgene kon verbeteren en minder op dat het goed was dat ik het had geprobeerd. Ik geloof dat dit een basis heeft gelegd voor het 'verwelkomen' van die twijfels en onzekerheid op latere momenten in mijn leven.

Naast mijn opvoeding hebben andere levensgebeurtenissen natuurlijk ook invloed gehad op dat terugkerende impostersyndroom. De jaren van een twintiger zijn vaak gekenmerkt door vragen als 'wie ben ik?', 'wat kan ik?' en 'wat vind ik leuk om te doen?'. Dat merk ik maar al te goed als ik met mijn vrienden hierover praat, die mij ook opnieuw hebben laten realiseren dat ik niet de enige ben die zijn ambities soms laat hinderen door twijfels. Het is iets universeels.

Maar hoe heb ik dan uiteindelijk gewonnen van dat impostersyndroom? Beetje bij beetje kreeg ik motivatie om het platform klaar te stomen voor een lancering. De steun en complimenten van mensen in mijn omgeving hebben daar ook een grote rol bij gespeeld. Het liefst laat ik mij natuurlijk drijven door zelfvalidatie in plaats de complimenten van een ander, maar ik geloof dat dit met de jaren komt. Ik heb nu in ieder geval dankzij die steun mijn twijfels één voor één de kop weten in te duwen. Soms voelde het een beetje mollenmeppen, want dan was er een twijfel weggenomen maar schoot er een andere weer te boven. Maar door die één voor één aan te pakken in plaats van de focus te leggen op alle mollen tegelijk, maakte ik het behapbaar voor mezelf. Nu zijn die spreekwoordelijke mollen weg en staat mijn platform online. Welkom!