Jordi: 'Gek genoeg voelde ik mij gezien door mijn verhaal anoniem te doen'

Met 'Iets aan de man brengen' hoop ik verhalen te vertellen die weinig of niet eerder zijn gehoord. Maar dat hoeven niet persé verhalen met naam en toenaam te zijn, dat kan ook zeker anoniem als iemand zich daar fijner bij voelt. Zelf weet ik hoe fijn dat kan zijn, omdat ik een paar jaar geleden ook mijn verhaal anoniem heb gedaan bij een online magazine.

Soms kan het zo zijn dat je ergens over wilt praten, maar dat je dat nog niet openlijk wilt doen. Het kan zijn dat je niet weet bij wie je terecht kunt of dat je er nog niet klaar voor bent om dat te bespreken met iemand in je omgeving. In dat geval kan het fijn zijn om je verhaal anoniem te doen en je hart te luchten. Daarom heb ik op het platform een plek gemaakt voor de 'Anonieme Brievenbus'. Daar kun je via een formulier anoniem je verhaal schrijven en inzenden. In het formulier staan een aantal vragen die je op weg kunnen helpen om je verhaal onder woorden te brengen. Je verhaal zal vervolgens gedeeld worden op het platform.

Tijdens wat doomscrollen op Instagram kwam ik een tijdje geleden een oproep tegen van een online magazine. Dit magazine had de oproep geplaatst dat zij een man zochten om te praten over een weinig besproken probleem. Toen ik dat las, merkte ik meteen dat ik mijn verhaal wilde doen en stuurde ik een berichtje. Op dat moment had ik namelijk weinig tot geen verhalen gelezen van andere mannen over dit onderwerp. Wat dat was, laten we voor nu even in het midden. Ik vond het bijzonder dat dit tijdschrift hier aandacht wilde besteden en wilde de kans om mijn verhaal te delen niet aan mij voorbij laten gaan. Maar dat wilde ik dan wel anoniem doen.

Op dat moment was ik er namelijk nog niet klaar voor om dat verhaal publiekelijk te delen. Zo had ik nog redelijk wat vrienden en familieleden die van niets wisten omdat ik het niet durfde te delen. Dus als ik dat bij hen al niet durfde, laat staan de rest van Nederland. Nu ben ik natuurlijk niet verplicht om elk persoonlijk probleem te bespreken met iedereen in mijn omgeving. Echter was dit zo'n onderdeel van mijn leven geworden, dat ik voelde dat ik het moest delen. En dus ook met het online magazine.

Ik durfde het niet te delen omdat ik bang was voor onbegrip en andere negatieve reacties. Dus hield ik het voor mezelf, waardoor het aan mij bleef knagen. Stap voor stap begon ik er meer over te praten. Wanneer ik het vertelde aan een vriend of vriendin, voelde dat bijna weer alsof ik 17 jaar was en een ongemakkelijke coming-out had. Maar van al die negatieve scenario's die ik in mijn hoofd had uitgespeeld, was er gelukkig geen één uitgekomen.

''Al die reacties zorgden voor een hoop erkenning én herkenning. Niet alleen voor mij, maar ook bij de lezers.''

Voor het interview heb ik gebeld met een van de redacteuren van het tijdschrift. Zij zorgde ervoor dat ik mij meteen op mijn gemak voelde bij haar en nam de tijd om het verhaal door te nemen. Daarbij gaf de redacteur ook een disclaimer dat ik ook negatieve reacties kan verwachten op mijn verhaal, maar dat ik mij daar niks van moet aantrekken. Voordat het interview online werd geplaatst, mocht ik het nog even lezen en goedkeuren. Door de betrokken houding van de redacteur had ik een goed gevoel gekregen over het vertellen van mijn verhaal.

Op de dag dat het interview online kwam, heb ik om het uur de comments op het Facebookbericht bekeken. Ik was hartstikke zenuwachtig hoe mensen zouden reageren op het verhaal. De reacties stroomden binnen en waren vooral positief. Mensen deelden lieve en hoopvolle berichtjes en sommigen deelden hun eigen ervaringen. Al die reacties zorgden voor een hoop erkenning én herkenning. Niet alleen voor mij, maar ook bij de lezers.

Zoals bij ieder nieuwsbericht of interview tegenwoordig kun je negatieve reacties verwachten, ook bij mij zaten daar een aantal tussen. Ik merkte dat mijn focus verschoof van die honderden lieve reacties naar die aantal vervelende reacties. Gelukkig kon ik snel terugschakelen en negeerde ik de negatieve comments. 'Hoe zij reageren zegt meer over hen dan over mij' dacht ik dan. Tevens had ik steun van de redacteur, die na het interview nog een paar keer kwam inchecken hoe het met mij ging.

Door het lezen van die lieve reacties en soortgelijke ervaringen, kreeg ik de moed om door te zetten en meer met de mensen in mijn omgeving te gaan praten. Ondanks dat niemand destijds wist dat ik achter dat ene verhaal zat, voelde ik mij ontzettend gezien en gehoord. Gek genoeg, aangezien ik het anoniem deed. Het gaf mij een stem zorgde ervoor dat ik over die drempel durfde heen te stappen. Met de Anonieme Brievenbus hoop datzelfde te doen voor anderen.